Séchu Sende


S'han acabat les Jornades. Tots els convidats se n'han anat i nosaltres ja comencem a preparar les de l'any que ve. El nostre recorregut per les cultures i llengües iberoromàniques continuarà l'any vinent i l'altre i l'altre fins que la República Iberoromànica de Zadar arribe a parlar totes les llengües que allà on es parlen semblen les llengües més difícils del món. Que el gallec és la llengua més difícil del món, ho explica Séchu Sende al seu llibre Made in Galiza, un llibre de contes molt breus que fa, de la sociolingüística, tema literari.

Séchu és poeta i novel·lista, també havia tingut un circ de puces i és un promotor incansable de l'ús del gallec. A Zadar va trobar un gal·lès i una bòsnia que entre ells parlaven gallec i els va entrevistar (podeu veure el vídeo al seu blog) i també va trobar un altre xic de Bòsnia que escrivia poesia en gallec a la manera dels Seis poemas gallegos de Federico García Lorca. Ell, que va fer mans i mànigues per ensenyar-nos diversos mètodes per aprendre gallec, passant per la hipnosi, les drogues, l'espiritisme va poder comprovar que a Zadar el gallec no és la llengua més difícil del món. Llegiu vosaltres mateixos el conte, que no traduïré, i jutgeu:


A LINGUA MÁIS DIFÍCIL


Naquel país, pequeno e practicamente descoñecido, había xente que tardaba anos e anos en se botar a falar na súa lingua.

Ninguén puido explicar nunca -nin os científicos da National Geographic, que foron os últimos en estudar a lingua de cabo a rabo- por que, mentres nas máis de 5.000 linguas do planeta a xente comeza a falar as primeiras palabras arredor dos 13 meses -de media, aproximadamente-, nesta lingua moita xente tardaba anos e anos e nalgúns casos máis anos en comezar a pronunciar as primeiras sílabas.

Descubriuse mesmo xente que nunca chegou a falar na súa lingua, na súa precisamente, e que, por outra parte, non tivo problemas para se iniciar e chegar a falar con fluidez outros idiomas, o que demostraba a fantástica dificultade da lingua daquel país único no mundo.

A xente que nunca chegaba a falala explicaba, na madurez ou na senectude das súas vidas e por tanto cando xa chegaran a reflexionar profundamente sobre o problema, que non se atrevían a falar a lingua porque aínda non estaban preparados; ou levando a man á cocorota e rascando co dedo índice dicían que lles parecía imposíbel ou que xa era demasiado tarde; ou, cunha vaga esperanza e confiando nas xeracións vindeiras, dicían A ver se os meus fillos o conseguen.

Dábanse algúns casos extraordinarios, si, de nenos e nenas precoces na aprendizaxe e uso do seu idioma, que chegaban á escola falando na súa lingua, se ben eran excepcións que confirmaban a regra: unha porcentaxe mínima entre a inmensa maioría dos que, acabados os estudos obrigatorios e mesmo os universitarios, non conseguían botarse a falar no idioma daquel inaudito país.

A xente que conseguía, por fin, algún día, e a pesar de todo, falar a lingua, animaba o resto a esforzarse un pouco máis, explicaban que si, que era posíbel, que supoñía un traballo considerábel, sobrehumano nalgúns casos, mais que o esforzo ao final pagaba a pena pois non todo o mundo podía dicir que era quen de falar a lingua máis difícil do mundo.

Era tan difícil que nas escolas mesmo había profesores e profesoras que non conseguían falala.

Era tan, tan difícil que case ninguén lle chamaba polo seu nome, por poñer o caso dunha palabra de uso común e corrente, ao cuberto cóncavo co que se come a sopa.

Era tan, tan, tan difícil que algunha xente nin sequera conseguía dicir Bo día, Ola, Boa noite ou Adeus.

Era unha lingua tan extremadamente difícil que mesmo había xente que, dada a dificultade e a frustración, acababa emigrando para outros países onde aprender a língua non fose un problema.


Comentaris

Anònim ha dit…
gracies, amigo Pau!!!

foi todo um pracer poder compartirmos intensidade, ideias e emoçons!

e gracies pola cançom do Tio Canya!

http://www.blogoteca.com/madeingaliza/index.php?cod=62555

séchu
Sif ha dit…
o pracer foi noso! Vemonos en Galiza!